Doğadan koptuk.
Uzun zamandır.
O sebeple köklenmek, topraklanmak, hayatta kalmak için devreye giren “savaş ya da kaç” halimiz günümüzde bizim için sorunlu bir mesele. Doğayı, çevremizi ve en önemlisi kendi doğamızı netlikle gözlemleyemediğimiz için ne zaman neden kaçıp ne zaman neyle çalışmamız, uğraşmamız gerektiği bizim için çok da net bir değil. O sebeple de sürekli stres halindeyiz. Endişelerimiz bitmek bilmiyor ve hiçkimseye ve hiçbir şeye güvenemiyoruz. Şartlar diyoruz. Şartları değiştirme gücümüz yok diyoruz. Evet, bu alanda uzmanlaşmak için insanoğlunun belki daha çok zamana ve deneyime ihtiyacı olacak. Bize düşense bu ortamda görüşümüzü olabildiğince netleştirmek. Fark etmek.
Şefkatle.
Bakarak ve görerek.
Anlayarak.
Bize öğretildiği gibi mükemmel olmak zorunda değiliz. Çünkü mükemmel diye bir şey yok. Gelişmek için sınırlarımızı zorlamamız da gerekmiyor. Zarifçe gözlemlemek ve o sınırları kabul etmek…
Evet sınırlar aşılmak için değildir. Manevi bir olgunluk, sınırları aşmak için değil, keşfetmek için çalışmayı gerektirir. Ve hepsinden önemlisi çıktığımız bu yolda, yolun kendisinden keyif alırsak ve sınırlarımızı araştırırsak ve daha da önemlisi bunu koşulsuz ve şefkatli bir kabul edişle yapabilirsek kendimize en büyük iyiliği yapmış oluruz.
Bu konuda yoga ne yapar?
Hayatta kalma mekanizması olarak savaş veya kaç halini devreye sokan sinir sistemi (amigdala) hayalgücüyle de çalışabiliyor. O sebeple günümüzde insan tehditleri düşünerek de sürekli stres altında yaşamaya, kurmaya devam ediyor.
Meditasyon ve tüm farkındalık pratikleri ise tam tersi, beyinde olumlu yapısal değişiklikler yaratıyor; aynı zamanda yaratıcılık, özveri ve mutluluk üzerinde kanıtlanmış etkilere sahip.
Yani fark ederek, yargılamadan gözlemlemeyi öğrenerek dönüşüm yolculuğuna çıkmak mümkün.
En basitinden en karmaşığına kadar öğrenilebilir ve uygulanabilir bütün teknikler de MÖ binlerce yıl öteden bugüne gelen yoga geleneğinde mevcut.
İstersen ve kendine inanırsan dönüştürürsün!